شايد اگر بر کرسي وزارت ارشاد دولت روحاني تکيه نزده بود، تا اين اندازه رابطه پدر و پسري آنها در مرکز توجه قرار نمي گرفت و البته اختلاف سليقه هايشان نمايان نمي ش
راز طول عمر آیت الله جنتی از زبان پسرش
عبارات مهم : خراسان
شايد اگر بر کرسي وزارت ارشاد دولت روحاني تکيه نزده بود، تا اين اندازه رابطه پدر و پسري آنها در مرکز توجه قرار نمي گرفت و البته اختلاف سليقه هايشان نمايان نمي شد. اختلافاتي که علي جنتي مي گويد ديگر بحث راجع به آنها را رها کرده و در مراودات پدر و فرزندي تنها به مباحث خانوادگي مي پردازند.
راز طول عمر آیتالله جنتی از زبان پسرش
در ايام انتخابات، علي جنتي را به واسطه حضورش در ستاد انتخاباتي ديده بودم. بعد از انتخابات که براي گفت وگو با او در دفترش حاضر شدم، ديدم بيشترين مشغوليتش سامان دهي به فعاليت حزب اعتدال و توسعه هست. با او از کودکي اش شروع کردم تا به امروز که در ٦٨ سالگي قرار دارد؛ وقتي گفتم سنش به صورت اش نمي خورد از استعداد خوب خانوادگي ارزش سخن گفت! با حوصله به سؤالات پاسخ گفت. تاجايي که دو روز متوالي براي گفت وگو وقت گذاشتيم. روايت زندگي جنتي، روايت زندگي چريکي است که بعد از انقلاب تا جايي دستخوش تحولات مي شود که با وزارت فرهنگ و ارشاد پيوند مي خورد.
در بخش اول اين گفت وگو با جنتي راجع به روايت کودکي، تحصيل، فعاليت هاي مسلحانه قبل از انقلاب، ازدواج، ماجراي برادرش حسين و برادر ناتني اش حسن، حضورش در صداوسيما، پاکسازي هاي اوايل انقلاب، استانداري خوزستان، استانداري خراسان و ماجراي شورش حاشيه نشين ها در مشهد صحبت کرديم.
شايد اگر بر کرسي وزارت ارشاد دولت روحاني تکيه نزده بود، تا اين اندازه رابطه پدر و پسري آنها در مرکز توجه قرار نمي گرفت و البته اختلاف سليقه هايشان نمايان نمي ش
گزیده گفت وگوی «شرق» با علی جنتی وزیر پیشین فرهنگ و ارشاد اسلامی را در ادامه می خوانید:
سن شما اصلا به صورت تان نمی خورد. من فکر نمی کردم زیاد از ٥٠ سال داشته باشید!
حسن نظر شما هست. (با خنده)
راز طول عمر آیتالله جنتی از زبان پسرش
دلیلش چیست؟ فعالیت خاصی می کنید یا خانوادگی این طور هستید؟
دلیل خاصی ندارد. مقداری هم جنبه ژنتیک دارد!
شما هم ژن خوب دارید؟!
شايد اگر بر کرسي وزارت ارشاد دولت روحاني تکيه نزده بود، تا اين اندازه رابطه پدر و پسري آنها در مرکز توجه قرار نمي گرفت و البته اختلاف سليقه هايشان نمايان نمي ش
نه، ما ژن خوب نداریم. (می خندد) در بعضی از خانواده ها پدر یا مادر خانواده، استعداد بیماری دارند (مثلا استعداد سرطان)، استعداد یا ژن بیماری باعث می شود افراد سریع پیر شوند یا از عمر آنان کاسته شود. خوشبختانه در خانواده ما چنین مشکلی نداشته ایم. البته علت طول عمر پدر شاید این باشد که ایشان خیلی حفظ الصحه را رعایت می کنند. از جمله در غذاخوردن و در استفاده از دارو ملاحظه دارند. ایشان کمتر از داروهای شیمیایی استفاده می کنند.
اصلا؟
راز طول عمر آیتالله جنتی از زبان پسرش
خیلی کم. یک بار که عمل جراحی انجام دادند، در دوره نقاهت مدت کوتاهی دارو مصرف می کردند. به هر حال علی رغم کبر سن، ایشان معمولا صبح و عصر پیاده روی می کنند. هفته ای یک بار، اگر شنا هم نکنند در استخر راه می روند. ما هم به همین علت عادت کرده ایم که بعضی از پرسشها را رعایت کنیم. توصیه دیگر سحرخیزی ایشان هست. در طول ٦٠ سال گذشته هر شب یکی دو ساعت قبل از اذان صبح جهت نماز شب برمی خیزند و تا طلوع آفتاب بیدار هستند. این هم در سلامتی و طول عمر ایشان بی تأثیر نیست.
با امام موسی صدر چقدر ارتباط داشتید؟
خیلی. از زمانی که به اتفاق آقای هاشمی رفسنجانی نزد امام موسی صدر رفتیم، من مرتب با مجلس اعلای شیعیان ارتباط داشتم. امام موسی صدر جهت من و تعدادی دیگر از مبارزان به عنوان عضو مجلس شیعیان لبنان اقامت گرفت و خیلی به ما کمک کرد. حداقل ٢٠ نفر از دوستان هم که در سوریه بودند، امام موسی صدر با مرحوم حافظ اسد راجع به آنها صحبت کرد و حافظ اسد به وزارت کشور دستور داد و جهت همه آنها اقامت گرفت. تا آخرین لحظه ای که امام موسی صدر در لبنان بودند – قبل از اینکه به لیبی بروند – ما مرتب به منزل، دفتر و مجلس اعلا رفت وآمد داشتیم. به یاد دارم ایشان نامه ای نوشتند و من را به دانشگاه مدینه معرفی کردند تا به آنجا بروم و اوضاع آن دانشگاه را بررسی کنم. در آن نامه من را به عنوان عضو مجلس اعلای شیعیان معرفی کردند که با من همکاری کنند.
نظر امام موسی صدر راجع به فعالیت هایی که شما می کردید، چه بود؟
امام موسی صدر قطعا موافق بود و حمایت می کرد.
نمی خواهم وارد بحث امام موسی صدر شوم. ولی قرائت متفاوتی وجود دارد؛ گفته می شود ایشان صورت معتدلی بودند و ظاهرا در بعضی از مراوداتی که با شاه داشتند، باعث آزادی بعضی از زندانیان هم شدند. گویا ایشان به همین علت هم چندان مقبول جریان انقلابی نبود؟
آن وقت جریان مبارزات به گونه ای بود که اگر کسی با شاه یا رژیم تماس می گرفت، منفور می شد، منتها ایشان به عنوان مدیر مجلس اعلای شیعیان لبنان، دارای یک شخصیت سیاسی بود. یعنی رهبر کل شیعیان لبنان بود. سال های ۵۰ یا ۵۱ که ایشان به کشور عزیزمان ایران آمد. آن وقت تعدادی از سران مجاهدین خلق هم دستگیر شده است بودند و تحت شکنجه های بسیار شدیدی قرار داشتند.
قرار بود ایشان جهت بحثِ کمک به شیعیان لبنان با شاه دیداری داشته باشد، تعدادی از شخصیت ها ازجمله شهید بهشتی از ایشان درخواست کردند مسئله مجاهدین خلق را هم در این دیدار مطرح کند و از شاه بخواهد آنها را آزاد کند. یک بار که مرحوم شهید بهشتی به منزل ما آمده بود از ایشان شنیدم که: «برادرم امام موسی صدر گفتند که من هنگامی که با شاه ملاقات داشتم، مسئله مجاهدین خلق را هم مطرح کردم و آرام آرام صحبت می کردم و هر جمله ای که می گفتم به صورت شاه نگاه می کردم تا ببینم چه تأثیری بر شاه می گذارد».
غرض اینکه مرحوم بهشتی هم از امام موسی صدر خواسته بود آزادی مجاهدین خلق را با شاه مطرح کند، منتها در آن وقت انقلابیون به هرکسی که به شاه نزدیک می شد، معترض بودند. امام موسی واقعا یک شخصیت فوق العاده بود. ایشان جهت مبارزه با اسرائیل، جنبش امل شاخه نظامی حرکة المحرومین را ایجاد کرد. آنچه ما در سال های بعد از جنبش امل و بعدا جنبش حزب الله می بینیم، نتیجه تلاش های ایشان هست. همین چند روز قبل یک اجتماع بزرگ که در بعلبک به مناسبت پیروزی بر داعش تشکیل شده است بود، صحبت سید حسن نصرالله، با تاریخ ربوده شدن امام موسوی صدر مصادف بود. ایشان مفصل راجع به امام موسی صدر صحبت و تأکید کرد آنچه امروز به عنوان حزب الله داریم، ثمره بذری بود که امام موسی صدر در لبنان کاشت.
در سال هایی که برادر شما با مجاهدین در ارتباط بود و بازداشت شد، شما و پدر آیا می توانستید با او ارتباط بگیرید؟
ایشان سال ۵۳ دستگیر شده است بود و من از آخرهای ۵۲ زندگی مخفی داشتم و از سال ۵۴ هم به خارج از کشور رفتم. او هم زندگی مخفی خودش را داشت. به این ترتیب هیچ ارتباطی با هم نداشتیم. پدرم در اسدآباد همدان تبعید بود و آنجا هم مأمور گذاشته بودند که اگر هر کدام از ما به ملاقات ایشان رفتیم، بازداشت شویم. حتی صاحبخانه ایشان را به عنوان منبع استخدام کرده بودند تا اگر زمانی ما به دیدار پدر رفتیم، خبر بدهد تا دستگیرمان کنند. با وجود همه این پرسشها من چند بار با عوض کردن صورت جهت دیدن پدر و مادر به اسدآباد رفتم.
نمی شناختند؟ چه کار می کردید؟
نمی توانم بگویم (خنده). به هر قیمتی بود هر چند ماه یک بار، سر می زدم. بعضی وقت ها با تعدادی از دوستان در قالب یک جمع می رفتم که آنها نمی دانستند این جماعت چه کسانی هستند. به هر حال به صور متفاوت تلاش می کردم دیدار داشته باشم.
چرا دیگر برادرهای شما، حسن و محمد وارد فعالیت سیاسی نشدند؟
افراد متفاوت هستند! برادر ناتنی من، حسن آقا درحال حاضر در اصفهان زندگی می کند و چندان علاقه ای به کار سیاسی نداشت. ایشان یک سال از من کوچک تر است و از ابتدا در اصفهان نزد پدربزرگ مان رفت و همان جا ماند. خیلی علاقه ای به درس خواندن هم نشان نمی داد. به دنبال کار شخصی بود و هنوز هم به همان فعالیت مشغول هست. برادر کوچک ترم محمدآقا هم در وقت رژیم گذشته چندان علاقه ای به ورود به جریانات مبارزاتی از خود نشان نمی داد.
آقای جنتی، شنیدم و خوانده ام که پدر شما خیلی با حسین صحبت می کرد. آیا شده است است بعد از این همه سال در قبال اتفاقی که جهت او افتاد، ابراز ناراحتی کند؟
پدرم هیچ وقت ابراز ناراحتی نکردند ولی حتما از نظر عاطفی ناراحت هستند که آیا فرزندشان به این آینده دچار شد. متأسفانه او با مجاهدین خلق در فاز نظامی هم همراهی کرد و آینده او این گونه شد.
پدرتان در جایی گفته اند که خیلی هم با ایشان صحبت کردند ولی موفق نشدند.
بله، من هم صحبت کردم. نه تنها با ایشان، بلکه با بعضی دیگر از دوستان که قبل از انقلاب فعالیت مسلحانه می کردیم و بعدا به مجاهدین خلق پیوستند، ساعت ها صحبت کردم. ولی عموما سبک ارزش این بود که یک ساعت به حرف ها گوش می دادند و بعد می گفتند «دیگر فرمایشی ندارید»! و صحنه را ترک می کردند اصلا وارد استدلال و بحث نمی شدند. ظاهرا یکی از آموزش های تشکیلاتی آنها بود که هیچ گاه بحث نکنید. البته مادرم خیلی متأثر بود. تا آخر عمر هم همواره ناراحت بود، ولی پدرم چیزی ابراز نمی کرد.
سر مزار ایشان می روید؟
مزار چه کسی؟
برادرتان حسین؟
اصلا نمی دانم کجا هست.
شما اطلاعی ندارید؟ ولی با ارتباطاتی که داشتید، می توانستید پیدا کنید.
نه اطلاعی ندارم. اگر جست وجو می کردم، می توانستم پیدا کنم. ولی انگیزه ای جهت این کار نداشتم.
معمولا سر مزاررفتن آلام را کم کردن می دهد، به خاطر مادرتان هم که شده است بود دنبال مزار برادرتان نگشتید؟
خیر. نه خودمان دنبال کردیم و نه کسی آدرس آن را داد که مادرمان را ببریم.
قبل از انقلاب به کشور عزیزمان ایران برمی گردید و ازدواج می کنید. مفصل راجع به اش توضیح دادید، خانواده همسرتان سیاسی بودند؟
نه اصلا سیاسی نبودند.
گفته بودید حجت الاسلام والمسلمین آقای سیدموسی موسوی واسطه ازدواج می شوند. به واسطه مطرح بودن ایشان، خانواده همسر شما هم موافقت می کنند. درست است؟
بله. داستان به این ترتیب بود که بعد از خارج شدن از قم به منظور مخفی شدن به نقطه ای دوردست در سنقر کلیایی (منطقه ای در استان کرمانشاه) رفتم، آن هم نزد فردی که خود یک تبعیدی بود که از چابهار فرار کرده بود و با اسم مستعار در آنجا زندگی می کرد! حدود شش ماه در آن شهر زندگی کردم. جهت اینکه کاری هم انجام دهم، درس تفسیر می دادم و خیلی از زن ها شرکت می کردند؛ از جمله خواهر همسر من که در آنجا معلم بود، پای درس من می آمد. از آنجا با او آشنا شدم. سال ۵۵ که تصمیم گرفتم ازدواج کنم با افراد مختلفی مشورت کردم؛ ازجمله خواهر همسرم.
خواهرشان را به شما پیشنهاد دادند؟!
خیر. ابتدا شخص دیگری را پیشنهاد کردند. مجبور بودم واقعیت را به او بگویم که من تحت تعقیب هستم و نمی توانم به کشور عزیزمان ایران برگردم و اگر با من ازدواج کند ممکن است تا آخر عمر نتواند به کشور عزیزمان ایران بازگردد. به او گفتم به خانواده ات هم نباید حقیقت را بگویی. خودش رضایت داشت، ولی خانواده اش گفتند این جوان مشکوک است که می خواهد با این سرعت ازدواج کند و برود و احتمالا این آقا باید از جماعت مارکسیست های اسلامی باشد! بنابراین از خواهر همسرم خواستم که مورد دیگری را معرفی کند او هم خواهر کوچک ترش را معرفی کرد.
با او هم همان حرف ها را زدم و از او خواستم که هیچ کس نباید متوجه شود که من چه کسی هستم. بالاخره جناب آقای موسوی که آن وقت در کرمانشاه امام جماعت و مورد احترام بودند، خواستگاری کرده و من را معرفی کردند و خانواده دختر هم به اعتبار آقای موسوی قبول کردند. البته من مجبور بودم به خاطر مخفی ماندن هویتم یک سری حرف های خلاف واقع هم بزنم؛ آخر پذیرفتند. مراسم عقد جمع وجوری برگزار کردیم. من باید سریعا از کشور خارج می شدم و همسرم بعدا به من ملحق شد. جالب این بود که مادر همسرم که در آستانه انقلاب – پنج شش ماه قبل از انقلاب – به سوریه آمده بود تا وقت پیروزی انقلاب در ۲۲ بهمن نمی دانست من چه کسی هستم. بعد از پیروزی خودم و پدر و مادرم را معرفی کردم.
پدر و مادرتان خبر داشتند که ازدواج کرده اید؟
بله خبر داشتند.
قبل از ازدواج گفتید؟
نه آن وقت نگفتم، بعدا خبر دادم. آنها یک سفر به دمشق آمده بودند و اطلاع یافتند.
حرف خاصی نداشتند؟
خیر. شرایط من را می دانستند.
مقطعی که در خوزستان بودید و در صداوسیما، به حجاب زن ها اعتراض داشتید؛ در واقع به شکل ظاهری که با آن سر کار حاضر می شدند. هم وقت دستور پاکسازی هم می دهید که باعث جابه جایی بخشی از نیروها می شود. این متأثر از نگاه انقلابی آن موقع بود یا الان هم آن حساسیت را به پوشش زن ها دارید؟ از اقدامتان در پاکسازی هایی که انجام دادید، رضایت دارید؟
من بنا بر مطالعات اسلامی ای که داشتم و تجربه ای که در خارج کشور کسب کرده بودم، هیچ نوع جزمیت و نگاه دگماتیک نداشتم که حتما افراد باید چادر به سر داشته باشند. مدتی هم که در کرمانشاه مسئول حزب بودم و معمولا در جلسات صحبت می کردم، بعضی از ائمه مساجد علیه من موضع گرفتند که این فرد می گوید که حجاب فقط چادر نیست! خب این اعتقاد من بود. بعد که مدیر صداوسیما شدم، از لباس روحانیت بیرون آمدم چون شهید بهشتی تأکید داشتند که حتما ملبس به کرمانشاه بروم.
چرا؟
چون روحانیت در آن وقت صورت محبوبی بود و زیاد می توانست تأثیرگذار باشد. بعد که در محیط صداوسیما آمدم، لباس روحانیت را کنار گذاشتم.
زمان مبارزه هم لباس روحانیت نمی پوشیدید؟
نه، زمانی که تحت تعقیب بودم، لباس نمی پوشیدم. صداوسیما هنوز در فضای قبل از انقلاب بود. آن وقت هم من شروع کننده بحث پاکسازی نبودم. بحث پاکسازی در کل کشور تصویب شد و اجبار کردند که زن ها حتما باید حجاب اسلامی داشته باشند یا از دستگاه های دولتی خارج شوند. ما هم آنچه را که دولت تصمیم گرفته بود، اجرا کردیم؛ ولی ابدا اعتقاد نداشتم که پاکسازی ها این طور انجام شود؛ به عنوان نمونه بعضی از کارکنان، ارمنی یا جزء سایر اقلیت های دینی بودند. دلیلی نداشت که آنها را مجبور به رعایت حجاب کنیم.
بعد از گزینش آقای هاشمی به ریاست جمهوری به استانداری خراسان رفتید ولی کمتر در خصوص استانداری خود در خراسان صحبت کرده اید. هیچ کدام از مسائلی که در دوران وزارت شما پیش آمد به آن دوران ربط داشت؟ مثل آقای علم الهدی و … .
ایشان آن وقت در خراسان نبود. آن موقع دانشگاه امام صادق بود. آن وقت مرحوم آقای طبسی به نمایندگی از امام در خراسان بودند و من هم به درخواست ایشان به آنجا رفتم. آقای طبسی از مقام معظم رهبری درخواست کردند که دستور دهند من را به عنوان استاندار خراسان به آنجا بفرستند.
چرا؟
از قبل من را می شناخت.
به واسطه پدر یا خودتان؟
شخصا من را می شناخت. ما در جریان مبارزات با ایشان آشنا شدیم. در دهه ۵۰ که آیت الله حاج سیدحسن قمی از مشهد به کرج تبعید شده است بود. افرادی به دیدن ایشان می رفتند و من هم رفته بودم. با آقای طبسی آنجا آشنا شدیم. ایشان پدرم را می آشنایی و من هم از آن وقت با ایشان آشنا شدم. در مقطعی که من در خوزستان بودم و دشمن عقب نشینی کرده بود، آستان قدس مسئول ساخت هویزه شد. به این علت آقای طبسی به آن منطقه رفت وآمد داشتند و فعالیت های ما را می دیدند. بنابراین ایشان از مقام معظم رهبری درخواست کردند که من به خراسان بروم.
آن وقت مثل امروز این قدر راجع به فعالیت های جنبی آستان قدس حرف و حدیث نبود؟
خیر. آستان قدس در وقت ایشان جایگاه خود را داشت. مرحوم طبسی هم شخصیت برجسته ای بودند و ما هم در استانداری همکاری نزدیکی با ایشان داشتیم.
احیانا پروژه مشترکی با آستان قدس دنبال کردید؟
فعالیت هایی که آستان قدس جهت گسترش حرم و صحن ها انجام داد، باید مجوز شورای عالی شهرسازی و کمیسیون های مربوطه را می گرفت و استانداری با آنها همکاری کرد تا این کارها انجام شد.
شورش های مشهد وقت حضور شما در استانداری خراسان شکل گرفت؟ منشأ آن چه بود؟
دلیل آن هم حاشیه نشینی در مشهد هست. مشهد بعد از پایتخت کشور عزیزمان ایران بزرگ ترین شهری است که درگیر حاشیه نشینی هست. افراد از روستاها و شهرهای دیگر به آنجا کوچ می کنند و بضاعت مالی جهت خرید منزل ندارند، معمولا اطراف مشهد، زمینی را تصرف و آب و برق آن را هم به طور غیرقانونی تأمین می کرد. این معضل بزرگی هست؛ چه جهت تهران، چه جهت مشهد و چه جهت شهرهای دیگر.
شهرداری مشهد جهت مقابله با این امر، معمولا گشت های شهرداری را به اطراف شهر می فرستاد تا منزل هایی را که با تخلف ساخته شده است خراب کنند. یک بار که ماشین شهرداری جهت تخریب منزل حاشیه نشین ها رفته بود تا جلو این کار غیرقانونی را بگیرد، آنها تصمیم گرفته بودند که برخورد کنند، همین کار را هم انجام دادند و ماشین شهرداری را واژگون کرده و آن را آتش زدند. وقت مناسبت این اتفاق، مدارس تعطیل شد. دانش آموزان هم وقت دور ماشین جمع شدند و افرادی دیگر هم به آنها پیوستند. ما در استانداری از این ماجرا بی خبر بودیم. نیروی انتظامی یک اتوبوس نیرو به محل وقوع اتفاق فرستاد تا این تجمع را متفرق کند. آنها جهت این کار از گاز اشک آور استفاده کردند.
از آنجا که باد به جهت مخالف می وزید، گاز اشک آور به طرف نیروی انتظامی بازگشت. نیروها هم جهت اینکه خودشان سالم بمانند به اتوبوس ها هجوم بردند و فرزند هایی هم که آنجا جمع شده است بودند، سربازها را «هو» کردند. نیروی انتظامی ابتدا شروع به تیراندازی هوایی کرد. در این میان یک سرباز یا درجه دار به سمت افراد تیراندازی کرده بود و دو نفر از دانش آموزان کشته شدند. همه این اتفاقات در دو ساعت رخ داد. هنگامی که این دو دانش آموز کشته می شوند مردم پیکرهای آنان را سر دست گرفته و به سمت مرکز شهر حرکت می کنند. من زمانی متوجه این اتفاق شدم که مردم به سمت مرکز شهر راه افتاده بودند. در این شرایط امکان اینکه جلسه شورای تأمین استان را برگزار کنیم، نبود.
مسئولان نظامی را هم پیدا نمی کردیم، فرمانده ارتش رفته بود دندان پزشکی، فرمانده سپاه جای دیگری بود. بنابراین مردم همین طور به حرکت خود ادامه دادند و در مسیر، بعضی از اراذل و اوباش هم به آنان پیوستند، این جمعیت در طول مسیر مغازه های مردم را غارت کردند. بعد هم به یک پاسگاه نیروی انتظامی حمله کردند. مأموران نیروی انتظامی از فرط رعب و وحشت، تسلیم شدند. جمعیت سپس به سمت مرکز شهر یعنی میدان شهدا آمدند و اداره کل دادگستری را هم به تسخیر خود درآوردند. حتی یک قسمت اداره دادگستری را آتش زدند. ساعت حدودا هفت یا هفت و سی دقیقه شب بود، نیروی انتظامی هم خود را باخته بود، سپاه و ارتش هم در آن فاصله به این راحتی نمی توانستند نیرو جمع کند.
نهایتا اوایل شب بود که به صداوسیما رفتم و اعلام کردم عده ای در حال تخریب شهر هستند، از نیروهای بسیجی و حزب الله خواستم که وارد شوند و جلوی این اوباش را بگیرند. بعد از این اعلام، مردم به مرکز تجمع رفتند. حدود ٨٠٠ نفر از تجمع کنندگان را دستگیر کردند و به استانداری آوردند. چشمان آنها را بستند و بعدا به زندان انتقال یافته کردند. اگرچه مشخص شد که این اتفاق در اثر بی توجهی نیروی انتظامی و مأمورانشان اتفاق افتاده، ولی چون من مسئول استان بودم، کل مسئولیت این اتفاق را پذیرفتم و بعد هم استان را رها کردم.
یعنی استعفا دادید؟
بله.
به این فکر نکردید که با آن حاشیه نشین ها صحبت کنید؟
آن زمان، نظر های مختلفی وجود داشت؛ عده ای می گفتند اینها گروهک های چپ یا منافقین هستند. اتفاقا آقای دکتر روحانی آن وقت دبیر شورای عالی امنیت ملی بود و آقای سرتیپ سهرابی هم فرماندهی نیروی انتظامی را بر عهده داشت. این دو نفر، روز بعد از اتفاق به مشهد آمدند. با همراهی هم به زندان ها سرکشی کردیم و شخص دکتر روحانی با خیلی از بازداشتی ها صحبت کرد. وزارت اطلاعات حدود دو ماه از این بازداشتی ها بازجویی می کرد و نهایتا در گزارشی که آقای فلاحیان از این اتفاق تهیه کرد، تأکید شده است بود که هیچ کدام از بازداشتی ها وابستگی گروهی و گروهکی ندارند. حتی در بین آنها از خانواده شهید و جانبازان هم بودند. زیاد پرسشها اقتصادی و اجتماعی باعث این اتفاق شد. من همان وقت هم آینده نگری می کردم این امر در سایر مناطق هم که پرسشها مشابهی دارد، تکرار شود که اتفاق هم افتاد؛ در اکبرآباد پایتخت کشور عزیزمان ایران و اراک هم چنین اتفاقی رخ داد. الان هم مسئله حاشیه نشینی مشکلی جدی جهت دولت است.
واژه های کلیدی: خراسان | ازدواج | انقلاب | انقلابی | خانواده | خانواده | نیروی انتظامی | اخبار سیاسی و اجتماعی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...